باز/مانده‌گان استعاره نیست افتادن تشبیه نه مجاز هرگز از اینجا که من ایستاده‌ام تا آنجا که تو مرگ در جای ثابتی ایستاده است چه فرقی می‌کند تو غمگین‌تر باشی یا من جنگ به بازمانده‌گان مدال شجاعت نمی‌دهد و ما باز/مانده‌ایم …

منقضی “دویست و بیست، دویست و سی، دویست و چهل، دویست و … پنجاه!” کلمه آخری را جوری داد زد که انگار عدد مقدسی را کشف کرده. دست هایش را توی هوا پرت کرد و از قضا قفسه به جای …

“ناکجا” نزدیک‌تر بیا من خانه توام و صخره نبضم که می‌زند بالا نزدیک‌تر بیا خاک دروغی از جنس‌ زمین است که راست راست آدم می‌بلعد اما تو خاک نیستی خاکی نیستی که در گور تمام شوی از آب آمدی که …

مقدمه نوشتن این متن‌ها را مدت‌ها به تعویق انداختم زیرا هویت خاصی برایش متصور نبودم. آیا در حال نوشتن نقد یک داستان کوتاه بودم؟ اگر بله دقیقا از کدام شیوه‌های نقد پیروی می‌کردم؟ و اگر خیر پس چه می‌کردم؟ آیا …

من باید از نوشتار زنان بگویم؛ این‌که چه خواهد کرد. زنان باید خود را بنویسند. باید از زنان بنویسند و زنان را به نوشتار آورند، از چیزی که با دلیلی مشابه، قانونی مشابه و هدف مهلک مشابهی از آن رانده …

از سیاره‌ای در دور دست که دست نمی‌رسید دورش کوبیدم به زمین چنان با سر که آن طرف زمین همه این‌جا کسی ندانست اما زمینی نبودم مگر هرگز نمی‌خواند کسی دیوان دیوانه‌ها زمین را قروق غرق می‌شوم هر سطر ساحل …

سرزمین پیش از برافراشتن پرچم من آزادی رنگ‌های آن را می‌خواهم پیش از سرود من استقلال واژه‌هایش را می‌جویم پیش از رادیو من رهایی همه‌ی صداها را خواهانم پیش از تلویزیون من خواهان استقلال جغرافیای همه‌ی چشم‌هایم و پیش از …

روزی که نبودی و من همه‌ی خیابان‌ها را پیاده گشتم، با کل جوّ شهر درگیر شدم. می‌خواستم اسم تو را بلند صدا بزنم، اما نمی‌شد. مولکول‌های هوا، سرد و سنگین، ایستاده بودند سرجایشان و تکان نمی‌خوردند. اسمِ تو ها نداشت، …

“بررسی آنیما و آنیموس در شعر” مقدمه شعر زن است؛ یعنی وجه زیبایی‌شناسی، بار عاطفی، هنری، ظرافت و باریک‌بینی در آن به وجه مکانیکی و ماشینی‌اش می‌چربد. درواقع هر شاعری با بخش زنانه‌ی خودش می‌نویسد و شاعر در هنگام سرایش …

“هیچ‌چیز نمی‌تواند دو بار اتفاق بیفتد” هیچ‌چیز نمی‌تواند دو بار اتفاق بیفتد و اتفاق نخواهد افتاد در نتیجه ناشی به دنیا آمده‌ایم و خام خواهیم رفت حتی اگر کودن‌ترین شاگرد مدرسه‌ی دنیا می‌بودیم هیچ زمستانی یا تابستانی را تکرار نمی‌کردیم …

«نقطه نیست آغاز» تنهاتر از میهمان افتاده‌ای در این خانه‌ ‌ و با اینکه هرکس خو کرده به یک دیوار میزبان هنوز جای دیگری‌ست و پر نمی‌شود خالی‌ش تنها دو چشم خیره که افتاده بیرون صورت با دیرترین دست‌‌ش نزدیک‌ترت… …

ایران ‌خانم روی نوکِ پنجه‌ ایستاده و لچک‌اش را لای دندان‌ چفت و با چشم‌های ریز کرده سر تا ته کوچه را رصد می‌کرد، منتظر بود مهمان بی‌خبرِ کفش‌های جفت کرده‌ای که صبح دیده بود هر لحظه از راه برسد. …