شعر “پرندگان در باغ کاریو ماریوت” نوشته‌ی پیتر پورتر

و شما
پرنده‌هایی کوچک
پیش‌خدمت‌هایی بی‌لبخند
که مزه‌ می‌کنید تعارف
به سرخوردگی‌ِ مردی
که فکر می‌کرد دیترویت خانه می‌شود براش
مردی که دارد غول‌بِرگِر دوم را می‌خورد
سر میزهایی
که‌ مدام پر و خالی
و با مزه‌ی آسمان قاهره می‌شوند شیرین
دست انداخته‌اید
نازنین‌ترین مرد قاهره را
با دستمال‌هایی بر شانه‌هاش
– ناگهان تکه‌تکه می‌شکنند آیا؟ –
رقبای بزرگ‌تان
که کلاغ‌شان می‌نامیم
در لباس‌های رسمی قهوه‌ای
وقاری دارند
برخاسته از جایگاه اشرافیِ دیزنی رامسئوم
و تا همیشه بی‌غلط آمریکایی حرف می‌زنند
سردسته‌ی عالمِ اراذل‌ند لابد!
گرد و خاکی
که خرده‌هامان می‌ریزیم بر آن
می‌جوشد مثل گذرگاه دریای سرخ
می‌پرسد ملتی ضعیف
این اگر تاریخ است
تنها پرنده‌ها
می‌توانند گشت بزنند هر صبح
در دره‌ی پادشاهان؟
سه گنجشک
که یک‌جای پسوندشان «هوتب» داشت
کشف شده در کنارِ گور سرباز صبحانه‌‌مان:
تمام غذاها
می‌گویند
مثل موجی دیگر است بر نیل
مثل رویایی
که می‌ارزد به خوابیدن
خدایان محبوس در هرم
همه چیز را دارند در نظر
و کشیش‌های پیش‌بندپوش‌شان
چتر باز می‌کنند
وقتی خورشید بالا می‌رود
از دکلِ نخل‌های مست

برگردان: مهرداد مهرجو، ساناز مصدق

BIRDS IN THE GARDEN OF THE CAIRO MARRIOTT
© ۲۰۰۸, Peter Porter

,And you, little birds, are waiters but not smiling
hopping at the sad indignity of that man
(he said Detriot was home) on his second
giant burger;with your quick in-and-out
besieging tables sweetened by the sugared sky
of Cairo, you mock the nicest men with napkins
?_on their shoulders — would they snap at scraps
and your big rivals, we’d call them crows
,but they are dignity itself in brown tuxedos
,peering from high perches of a Disney Ramasseum
,speaking faultless American forever
!they must be Prefects of the Underworld!
The little dust we drop our crumbs upon
seethes like the Red Sea Crossing — if this is history
asks a powerless nation, can mere birds
?patrol the valley of the Kings each morning
Three sparrows who have ĥotep somewhere
in their suffix drop beside our just uncovered
,breakfast tomb: all food, they say
is like another wave upon the Nile, a dream
worth sleeping for — the gods immured in obelisks
consider everything;their High Priests clad in aprons
are opening umbrellas as the sun begins
to climb above the masts of potted palms.۰