زندگی در زبان رُزه آوسلندر (۱۹۰۱ – ۱۹۸۸) Rose Ausländer رُزه آوسلندر در زبان آلمانی رشد کرد. او که بخاطر پیگرد و تبعید در سرزمین مادری‌اش بی‌سرزمین بود در “کلمات” زندگی کرد و زنده ماند. زبان مادری برای او امیدی …

“ازرا پاوند و تصویر مدرنیستی” نویسنده: کریستوفر بیچ برگردان: پگاه احمدی ازرا پاوند از بسیاری جهات، سیمای یک شاعر مدرنیستِ آوانگارد را تجسم می‌بخشد: صریح الحن، تجربه‌گرا و شدیدا شمایل شکن. پاوند بحث انگیزترین کارنامه‌ی شعری را در میان همه‌ی …

«رأس ساعت سه» اینجا هنوز ترس رأس ساعت سه ایستاده است در چار راه _چاره‌ای نبود_ ساعت سه بود… ایستادم پلیس قرمز بود… عقربه‌ها سبقت… اعداد له شده کسی برای رفتن نمانده است راه افتاده بود… همه‌جا سایه… تمام ساعت‌ها …

«کدام‌یک اول آمده است: روده یا کِرمِ روده؟» ویلیام باروز، در این گزاره‌ی کنایی، این ایده را طرح می‌کند که زیستِ انگلی -فساد، سرقت ادبی، تصاحب ارزش اضافی- در واقع هم‌نهاد زندگی است. کرم روده بر حسب تصادف خودش را …

“دفاع از نظریه بازتولید ادبی” نویسنده: پی‌یِر ماشِری در جواب به این سوال که «ادبیات چگونه عمل می‌کند؟» اینجا خیلی ساده پاسخ خواهیم داد: با بازتولید خودش. اما چگونه می‌توان از ادبیاتی دفاع کرد که خودش را «بازتولید» می‌کند؟ و …

“گاهی در گروه تلگرامی “صفحه آنتی‌مانتال” کارگاه شعر برگزار می‌شود، در این گارگاه تعدادی از اعضای گروه شعر ارسال می‌کنند و تعداد دیگری به نقد و بررسی شعرهای ارسال‌شده می‌پردازند. نقد پیش‌رو یکی از نقدهایی‌ست که در کارگاه شعر ارسال …

تشویش و اضطراب درونی هر نویسنده حاصل ناموزونی شرایط، تاریخ و بحران حضور او در جهان است. این بحران هم می‌تواند درونی باشد و مربوط به ذات زندگی، هم می‌تواند از شرایط بیرونی تحمیل شود و او را دچار تزلزلی …

“پس گم شو” دروغ راه رو اشتباه نمی‌ره. همه‌چیز رو تخریب می‌کنه. من هیچوقت ضد دروغ نبودم. هر فیلم و داستان و شعری با دروغ شروع شده و در ادامه اگر نویسنده خیلی ماهر باشه اونو جانشین حقیقت می‌کنه. هیچوقت …

“کسی زن به دنیا نمی‌آید” نویسنده: مونیک ویتیگ برخورد یک فـمـینیست ماتریالیست[۱] با مسئله‌ی ستم علیه زنان مبتنی است بر گسستن از این ایده که زنان یک «گروه طبیعی» هستند: «یک گروه نژادی از گونه‌ای به‌خصوص، گروهی که همچون طبیعت …

“روسپی” سراسیمه یورتمه می‌رفت اشک‌هاش برگونه‌هاش و پدر که می‌آمد هار و هور کوه کندی مگه؟! مادرم می‌گفت و می‌زد با کالسکه‌ی بچه از خانه بیرون لب‌ولوچه‌ها کج خانه لج می‌کرد شب همه‌شب کالسکه‌ی بچه داشت بی‌سرنشین می‌رفت وسطِ حواس‌پرتی …

‍ “سقوط” روی گونه‌ام بال درآورد و پرکشید در هوایی که شعر پرواز می‌کرد بال می‌زد پا به پای فرود و از دوربین عابر پیاده عکس پرواز می‌چکید ولی یکهو فروپاشید مثل سقوط با دردی که ول‌اش کرده بود فراری …

“اندوه من” در این روزهای آفتابی زمستان اندوه من آیا برای حسرتِ بودن در جایی دیگر است؛ روی پل در استانبول با کارگران در آدانا در کوه‌های یونان در چین یا کنار زنی که دیگر دوستم ندارد؟ درد کبدم است …