داستان کوتاه”کشتارگاه” نوشته‌ی عرفان طبیب‌چی

مورچه‌ها از زیرِ درِ توالت بیرون میان، سوسکِ‌ مرده، کاندوم، پاکت وینستون آبی، سناتور شرابی و خشاب ژلوفن رو رد می‌کنن و زیر مبل می‌رسن. هر ۵ دقیقه یه‌دونه خرس پاستیلی رو از زیر مبل بیرون می‌کشن. خرسا بعد مرگ سیاه شدن رو دست مورچه‌ها به سمت توالت تشیع می‌شن.
به شرف لا الله الا الله
لا الله الا الله
در توالت رو باز می‌کنم. از زیر کاشی شکسته بیرون میان. یه سوراخ سیاه اندازه‌ی انگشت زیر کاشی، مورچه‌ها دورش طواف می‌کنن، در گوش هم یه‌چیزی می‌گن، جهت‌شون رو عوض می‌کنن. خرسا دونه دونه تو تاریکی محو می‌شن، کاشی رو می‌ذارم سر جاش.
آفتاب غروب کرده، عقربه‌ها رو ۵:۴۲:۱۷ درجا می‌لرزنن،گوشیم ویبره می‌ره. شماره جدید، ویس رو باز می‌کنم.
((گود افترنون، برا ادامه‌ی جلسات فلورا خواستم برنامه‌ریزی کنیم. سی‌ یو.))

به خودم به کش و قوس می‌دم و باطری ساعت رو با کنترل عوض می‌کنم.
پنج و چهل دو و هیجده، نوزده، بیست، بیست و یک، پلاستیک سبز رو ور می‌دارم، بیست و دو، بیست و سه، موزیک پلی می‌کنم، بیست چهار، بیست پنج آشغالا رو جمع می‌کنم.
ژیلت، گوش‌پاک‌کن، فندک سبز، کالامین، یه لنگه گوشواره، نودل خشک شده، کسیه فریزر پرآب، کنت چهار-کدوم کسخلی کنت چهار می‌کشه-کترینگ حسینی، در بطری، ته سیگار، مبل رو می‌زنم کنار کلی ته سیگار، پلاستیک، پاستیل. عه ناخن گیرم اینجاست! نیم دایره فلزی، اسکمو با قاشق چایی‌خوری، سوتین مچاله شده، سوسک مرده، سوسک نیمه‌مرده… مُرد!
حامد بهم زنگ زد.
-بیکاری؟
-نه دارم هسته‌ی اتم می‌شکافم.
قطع کردم. تو یخچال یه مربای نصفه‌س با یه پارچ فلزی خالی، ظرفا روی سینک، زیر سینک، کنار سینک چیده شدن، بو تخم‌مرغ مونده می‌دن. زنگ خونه می‌خوره. از چشمی در نگاه می‌کنم، حامده، اونم از چشمی تو رو نگاه می‌کنه، درو باز می‌کنم.
ته ریش، موی ژل زده، بلک افغان فیک، خط ریش صاف، کفش کالج بدون جوراب.
-اتفاقی افتاده؟
-نه چطور؟
-عرق میخوری؟
-آره.
-بپوش بریم.
سوار ماشینش شدیم، رفتیم.
میدون بهمن پشت کشتارگاه، سه پیک تو ماشین می‌زنیم، قاطی داره ولی چیز خوبی قاطیش کرده. حامد با هر پیک صورتش شبیه آلو خشک، جمع می‌شه.
از ماشین پیاده شدم یه نخ سیگار بکشم.
حامد، قفل فرمون، پدال، دنده، ضبط و سوییچ می‌بنده‌. بوی جیگر و پِهن تو هوا قاطیه. میرم اونورتر بشاشم، چراغ‌های جاده قدیم اونور بیابون سوسو می‌زنن، کامیونای سبز لجنی از اتوبوسای آبی سبقت می‌گیرن.چندتا سگ واق‌واق‌کنان میان سمتم، شاشمو بو می‌کنن، دم تکون میدن.
-جیگر بزنیم؟
-نریم یه سر تو کشتارگاه.
یه لحظه فکر کرد.
-بریم.
از در پشتی وارد سوله اول شدیم‌. رختکنه. حامد زنگ می‌زنه.
((غول‌على بیا رختکن ببینیمت.))

غول‌علی یه مرد پنجاه و هشت ساله است با مغز پنج ساله، سرش رو همیشه با دوازده می‌زنه، موهاش گله گله سفید شده، فکش از پیشونیش بلندتره، صداش خیلی نازکه، همیشه دهنش نیمه‌بازه.
یه ننه بزرگ پیر داره که خیلی دوسش داره. برای اون می‌ره سرکار ولی هرجا رفته بعد دو هفته انداختنش بیرون. این بادووم‌ترین کارشه.
در باز شد و غول‌على نفس‌زنان اومد تو، سر پایین با اخم ما رو نگاه کرد. چند ثانیه ساکت موند بعد هِن هن‌کنان لبخند زد. آب‌دهن از لباش آویزونه.
-غول على مشروب می‌خوری؟
حامد گفت، غول‌علی با سر تایید کرد.
-مشروب بخوری به ما یه دست یونیفورم می‌دی؟

لبخندش محو شد. سرش رو با دستش خاروند، کلش رو چپ و راست کرد.

-ای بابا، بریم. مثل اینکه مشروب نمی‌خوره.

سمت در رفت ولی زیر چشمی نگاهش به غول‌علی بود. غول‌علی یه کلمه رو تو دهنش نشخوار می‌کرد.
-مشروب می‌خوام.

گردن حامد رو گرفت مثل یک گربه آوردش سمت خودش، بطری رو دادیم. نصفش رو لاجرعه سرکشید. یه نعره زد و سطل آشغال رو شوت کرد‌. خندید، ما هم خندیدیم.

کلید، اندازه‌ی بند انگشتش بود. در یکی از کمدها رو باز کرد و دو جفت لباس بهمون داد و رفت.
پیرهن سفید پلاستیکی، چکمه‌های سبز، روپوش چرمی تا سر زانوها، لباس حامدم شبیه من بود فقط چکمه‌هاش نارنجی بود.
بطری رو تو دو تا آب معدنی خالی کردیم و رفتیم تو سالن. سمت چپ و راست، گاوها با گوش‌های اتیکت خورده شام آخرشون رو می‌خورن. تو سکوت غذا می‌خورن. بوی پهن زیر دماغم جمع شد یک قلپ رفتم بالا.
دو طرف سوله راه پله‌های فلزیه تا نیم‌طبقه، انتهای نرده‌ها دو تا تابلو زدن؛ سمت راست مخزن شترمرغ‌ها، سمت چپ مخزن مرغ‌ها. به حامد نگاه کردم یک پیک خورد گفت: بریم سمت مرغا.

من می‌دونم از شتر‌مرغ می‌ترسه. بچه بوده تو دهات‌شون شترمرغ افتاده دنبالش اونم رفته بالای درخت، باباش پای بساط اصلا نفهمیده که نیست تا صبح بالا درخت مونده. بهش نگاه کردم چشماش قرمز شده، مردمکش می‌چرخه. چندتا پیک باهاش می‌خورم بعد می‌ریم مخزن شترمرغا.
شترمرغا تو سالن ول می‌گشتن. مثل زن‌های دوره‌ی الیزابت دامن‌هاشون رو بالا می‌گیرن، بدو بدو از اینور سالن می‌رن اونور. چندتا سن بالا تراشون دورتر از بقیه نشستن و نگاه می‌کنن. حامد یک‌دونه بادوم‌زمینی پرت کرد پایین، ول وله شد. بادوم‌زمینی رو از دستش گرفتم خودم خوردم.
دو تا کارگر با لباسای سبز از در زیر پامون اومدن تو.
-دوماه دیگه از ولایت‌مون زن می‌خرم.
-نخر بابا، من دوساله خریدم، دست برادرمه از اون‌موقع.

رو نرده خم شدیم ببینیم‌شون. از طالب‌ها می‌گفتن و اتیکت‌ها رو می‌کندن بعد یهو گردن یه شترمرغ رو گرفتن و کشون کشون به سمت در بردنش. سه تا پیرا پاشدن، بقیه جیغ کشیدن. یکی‌شون لباس یکی از کارگرا رو با دهن گرفته بود.
– برو پدسگ.
با پا زد زیر گردنش، پخش زمین شد. در رو پشت سرشون کوبیدن. حیوونا ساکت شدن. یک قلپ رفتم بالا، رفتیم سالن بعدی.
حیوون لای یه گیره آهنی بزرگ بسته شده. گیره چرخید، حیوون سر و ته شد، آروم گرفت. پاشو با قلاب به ریل بالاسرش بستن.

-باید زن بخرم، سنم داره می‌ره بالا، جان تو بدنم نمونده.

اون یکی با سر تایید کرد و یه چاقو از جیبش درآورد.

-ایشالا خدا یاری‌ت می‌رسونه.
خنجرش رو کشید زیر گلوی شتر مرغ. اول خون پرفشار گوجه‌ای بعد خون تیره و غلیظ. گیره رو باز کردن. حیوون سر و ته رفت وسط سالن.
کارگرا با یه شیلنگ نارنجی چکمه‌هاشون رو شستن و دوباره رفتن تو مخرن.
پیک رفتم بالا. اونورتر چندتا شتر مرغ مرده آویزونن، جلو هر کدوم یکی با لباسای سفید وایساده پرا رو می‌چینه تو سطل کنارش می‌ریزه. صدا کندن چمن می‌ده، بعضی پرا، خیلی محکمن. جلوتر، شترمرغا لخت شده بودن، پوست‌شون یه‌دست سفید، با برآمدگی‌های نقطه‌ای. خانوم هخامش یه کیف لویی‌ویتون با همین طرح داره فقط رنگش مشکیه.
بالای در جلومون با فونت زرد نوشتن: جایگاه ضد عفونی با ماسک وارد شوید.
به حامد نگاه کردم گفت: ماسک ندارم.
رفتیم تو اون یکی در.
((سلاح‌خانه‌ شماره پنج، تو پرانتز چارپایان بزرگ.))

غول‌علی یه گاو پا بسته رو می‌کشید.
گاو نعره می‌زد، غول‌على هم.
کف سالن خون لخته‌شده.
گوشه‌ی ستونای فلزی، زنگِ‌آهنِ زرد با خون قاطی شده. غول‌على مسته، زورش به گاو نمی‌رسه، هی لیز می‌خوره پخش زمین می‌شه. نفساشون تو هوا بخار می‌شه. سلاخ‌خونه ازنظر بهداشتی باید سرد باشه.

غو‌ل‌علی پا شد و دوباره گاو رو از شاخش کشید. گاو دیگه تقلا نمی‌کنه فقط نفس می‌کشه. بردش رو به سطح شیب‌دار. در باز شد یه آقای کچل قد کوتاه ریشو با چشای پف کرده و پیشونیِ اخم کرده اومد تو و رفت سمت گاو و با شوکر، تق زد تو گردنش.
پای راستم پرید، حامد عق زد.
گاو بی‌حال از سطح شیب‌دار سر خورد رو کاشیای خونی. آقا کچله رفت بالاسر گاو بی‌جون، خنجرش رو درآورد. کچل می‌برید، گاو دست‌وپا می‌زد، من هی پیک می‌خوردم. با پا، شکم و گردن گاو رو فشار می‌داد که زودتر خونش خالی شه.
بابامم با همین جنس رفتار، خمیر دندون رو فشار می‌داد. گردن که قطع شد، آقا کچله رفت.

غول‌على بالای سطح شیب‌دار نشسته، زانو‌هاش رو بغل گرفته. صدا زدم: پیس، پیس، غول‌علی.

سرش رو از لای زانوهاش آورد بالا، چشاش پر اشک بود. بهش لبخند زدم. دو نفر از یه در دیگه اومدن تو، فقط یه پیش‌بند پوشیده بودن با چکمه. کل بدنشون پلمپ بود.
-غول‌على، کی تو رو سر ببریم؟
با هم خندیدن. پاهای گاو رو دو نفری گرفتن و تا سالن بعدی کشوندن.
خون کف زمین حباب حباب می‌شه. غول‌علی چار دست‌وپا از سطح شیب‌دار اومد پایین، شیرِ آب رو باز کرد. با دستاش رگ و لخته‌ی خونا رو از دور چاه بیرون می‌کشید. حامد تگری زد، بازوش رو گرفتم تا دم رختکن بردمش. زیرِ لب یه‌چیزی زمزمه می‌کنه، کمکش کردم لباسش رو عوض کنه.

-من اوکی‌ام‌، لیمو خوردم معدم بهم ریخته.
-برو تو ماشین منم میام.
تلو تلو از در رفت بیرون.
می‌شونمش رو صندلی شاگرد، استارت می‌زنم، خیابونا خلوت شدن. حامد سرش به پنجره، سیگار تو دست خوابش برده. آزادگان شمال، ضبط رو باز می‌کنم‌، سیگار روشن می‌کنم …