شعر «آینه» از «هلاله محمدی»

شورش را در آوردە
لباسی کە نمی‌خورد بە من
برمی‌خورد اما به ریختم
تا بریزم از ترس
آینه دست می‌کند دراز
و زنی را بلند
کە گوشەی لب‌هاش
کسی نمی‌خندد

_مردەای و من هرگز نیستم

پنجرە می‌لرزد
می‌ریزد از گردن پیرزنی
و دست می‌تکاند
برای مرگی کە می‌رود

شاعر: هلالە محمدی