بایگانی/آرشیو برچسب ها : شعر سپید

«قاب» این منم با کرمی سمج در چشم این هم خانواده من است مادرم که خمیرش وَر آمده چایش دم با برادرم در بغل به رخت چرک‌ها لبخند می‌زند سلام خواهر چه ناشیانه مى‌خندى خواهر؟ بس کن با تو‌أم جلوی …

از سیاره‌ای در دور دست که دست نمی‌رسید دورش کوبیدم به زمین چنان با سر که آن طرف زمین همه این‌جا کسی ندانست اما زمینی نبودم مگر هرگز نمی‌خواند کسی دیوان دیوانه‌ها زمین را قروق غرق می‌شوم هر سطر ساحل …