سه شعر از هرمان هسه/ برگردان: مصطفا صمدی

یک

آن‌زمان که من
از احتیاج جوانی و شرم
به سوی تو آمدم با تمنا
تو خندیدی
و از عشق من یک بازی ساختی

حالا خسته‌ای
و دیگر بازی نمی‌کنی
با چشم‌های تاریک
به‌سوی من می‌نگری
از روی احتیاج
و می‌خواهی عشقی را داشته باشی
که من داده بودم به تو

دریغا
که آن عشق از بین رفته است
و من نمی‌توانم بازگردم

روزگاری آن عشق مال تو بود
حالا دیگر هیچ نامی را نمی‌شناسد
و می‌خواهد تنها باشد

Zu spät

Da ich in Jugendnot und Scham
,Zu dir mit leiser Bitte kam
Hast du gelacht
Und hast aus meiner Liebe
.Ein Spiel gemacht

,Nun bist du müd und spielst nicht mehr
Mit dunklen Augen blickst du her
,Aus deiner Not
Und willst die Liebe haben
.Die ich dir damals bot

Ach, die ist lang verglommen
-Und kann nicht wiederkommen
!Einst war sie dein
Nun kennt sie keine Namen mehr
Und will alleine sein

دو

من گوزنم تو آهو
پرنده تو و درخت من
تو آفتاب و من برف
تو روز هستی و من رویا

شب‌ها از دهان خفته‌ام
پرنده‌ای طلایی پر می‌کشد به‌سوی تو
صدایش روشن است
بال‌هایش رنگی
سرودِ عشق می‌خواند برای تو
سرود مرا

Ich bin der Hirsch und du das Reh
Der Vogel du und ich der Baum
Die Sonne du und ich der Schnee
Du bist der Tag und ich der Traum
Nachts aus meinem schlafenden Mund
Fliegt ein Goldvogel zu dir
Hell ist seine Stimme, sein Flügel bunt
Der singt dir das Lied von der Liebe
.Der singt dir das Lied von mir

سه

«چه روزهایی…»

چه روزهای دشواری!
گرمم نمی‌کند هیچ آتشی
لبخند نمی‌زند آفتابی به من
همه‌چیز تهی‌ست
سرد و ستم‌گر است
و ستارگانِ روشنِ دوست‌داشتنی هم
نگاه می‌کنند غمگنانه به من
از وقتی‌که دریافته‌ام در قلب؛
عشق را هم پایانی‌ست.

..Wie sind die Tage

!Wie sind die Tage schwer
An keinem Feuer kann ich erwarmen
Keine Sonne lacht mir mehr
,Ist alles leer
,Ist alles kalt und ohne Erbarmen
Und auch die lieben klaren
.Sterne schauen mich trostlos an
.Seit ich im Herzen erfahren, Daß Liebe sterben kann