آنتی مانتال ادبیات فارسی، شعر، داستان، مقاله و نقد ادبی
“سرجوخه”
روزگاری دلم می خواست ژنرال شوم. سال‌های اول جنگ جهانی دوم که در تاکوما به مدرسه ابتدایی می رفتم، بسیج عمومی بازیافت کاغذ راه انداخته بودند که همه چیزش به ارتش شباهت داشت.
خیلی جالب بود و کارها را اینطور تقسیم کرده بودند: اگر بیست و پنج کیلو کاغذ تحویل می دادی سرباز می شدی، با حدود سی و پنج کیلو کاغذ سرجوخه. پنجاه کیلو کاغذ به نوار سر گروهبانی ختم می شد. هر چه وزن کاغذ بالا می رفت درجه اعطایی ارتقا می یافت، تا آن که به ژنرالی می‌رسید.
گمانم برای ژنرال شدن یک تن کاغذ لازم بود، نمی دانم شاید هم نیم تن. مقدارش را دقیقاً نمی دانم اما اول کار جمع کردن کاغذ لازم برای ژنرال شدن سخت به نظر نمی رسید.
از کاغذهای ولوی زیر دست و پا شروع کردم. همه اش شد یکی دو کیلو. راستش نا امید شدم. نمی دانم از کجا به سرم زده بود که خانه پر از کاغذ است. تصور می‌کردم که کاغذ همه جا ریخته. خیلی تعجب کردم که کاغذ هم می تواند آدم را گول بزند.
کم نیاوردم و اجازه ندادم این موضوع مرا از پا درآورد. همه ی توانم را جمع کردم و خانه به خانه راه افتادم و دنبال کاغذ گشتم و از این و آن می پرسیدم اگر کاغذ باطله و اضافه دارند بدهند که توی بسیج کاغذ شرکت کنند تا ما جنگ را ببریم و نیروی دشمن را مضمحل کنیم.
پیرزنی به حرف‌های من با دقت گوش داد بعد یک نسخه از مجله لایف را که تازه تمام کرده بود به من داد. در را بست و من پشت در مات و مبهوت مجله را در دست گرفته بودم و آن را نگاه می کردم. مجله هنوز گرم بود.
خانه بغلی کاغذی نداشت که بدهد دریغ از یک پاکت پستی باطله. آخر بچه دیگری قبل از من جنبیده بود. توی خانه بعدی کسی نبود.
خوب یک هفته همین طور گذشت. در به در، خانه به خانه، کوچه به کوچه و کو به کو رفتم و سرانجام آنقدر کاغذ جمع کردم که درجه سربازی به من دادند.
نوار کشکی سربازی را انداختم ته جیبم و به خانه رفتم. گندش بزند. توی محل کلی افسر و ستوان و سروان داشتیم. خجالت می کشیدم آن نوار لعنتی را به لباسم بدوزم. باید هر روز جلو آن بچه ها پا جفت می کردم. نوار را انداختم ته کشو گنجه لباس و جوراب هایم را ریختم روی آن.
چند روز بعد را با دلخوری و آزردگی دنبال کاغذ گشتم و بختم گفت که یک بسته کولیرز از زیرزمین یکی پیدا شد. همین بسته کافی بود که به درجه سرجوخگی ارتقا پیدا کنم. البته درجه های سرجوخگی هم رفت زیر جوراب ها بغل دست درجه های سربازی.
بچه هایی که بهترین لباس ها را می پوشیدند و کلی پول تو جیبی داشتند و هر روز ناهار گرم می خوردند به درجه ژنرالی رسیده بودند.
آن ها می دانستند کجا کلی مجله هست و پدر و مادرشان ماشین داشتند. شق و رق قیافه می گرفتند و سینه سپر می کردند و توی زمین بازی مانور می دادند و درجه هاشان را به رخ این و آن می کشیدند. موقع راه رفتن هم مثل صاحب منصب ها راه می رفتند.
دیری نگذشت که به شغل باشکوه نظامی گری خاتمه دادم. یعنی روز بعدش. از شیفتگی کاغذ رها شدم و به جایی رسیدم که در آن شکست چک برگشتی یا سابقه بد مالی و بدحسابی بود یا نامه فدایت شوم که ماجرایی عشقی را مختومه می کرد با تمام کلماتی که وقتی طرح می شد مردم را می‌آزرد.
نویسنده: ریچارد براتیگان
برگردان: اسدالله امرایی
منبع:
true story
