بایگانی/آرشیو برچسب ها : پویان فرمانبر

آن‌که اکنون مأوایی ندارد، دیگر نخواهد داشت آن‌که اکنون بی‌کس است، بی‌کس می‌ماند. بیدار می‌شود، کتابی می‌خواند، نامه‌ای طولانی می‌نویسد و در کوچه‌باغ‌ها پرسه می‌زند. بی‌قرار، آن‌گاه که برگ‌ها به دست باد به هرسو می‌روند. روز پاییزی، راینر ماریا ریلکه …

نخستین گاز ما به سیب سرآغاز پرسش‌هایی شد که هبوط‌مان را به دنبال داشت، به ادبیات گره خورد، با تخیل درآمیخت و برای کشف و دانستن چیستی خود، اسطوره‌ها را پدید آورد. داستان‌هایی به ظاهر حقیقی که خدایان را می‌آفرید، …

«بارانی» به اینجا که رسیدی آینه‌ها به تو پشت می‌کنند به‌هم می‌خورد آرایش گام‌هایت برمی‌گردی چیزی از قدم‌هایت به یاد زمین نمانده است به کوله‌پشتی‌ات دست می‌بری جز مشتی خاکستر به چنگ نمی‌آوری جایی پا گذاشته‌ای که به‌جای نام داغ …

حضور ناسازه‌ها در ساختار شعر به‌ معنا شوک وارد می‌کند و درون‌مایه‌ی اثر به‌سمت سابورژن/ویران‌سازی سوق داده‌ می‌شود که این‌کار بسیاران (hoi polloi) را فراری می‌دهد؛ تو گویی یک اوندینیست در اوج لذت کاریِ‌ خود آن‌ها را به‌شاشیدن وا‌ داشته! …

مجموعه‌شعر «در دست انتشار» نوشته پویان فرمانبر به‌تازگی توسط نشر سیب سرخ منتشر و راهی بازار کتاب شده است. این کتاب را می‌توانید با قیمت ۲۱ هزار تومان از کتابفروشی‌های طرف قرارداد نشر «سیب‌ سرخ» و یا از طریق لینک …

«زبون‌بسته» نوشتن نیاز به کلمه دارد کلمه‌ای مثل سکوت روی آب که بر پوست انسان می‌نشیند و گاه از چشم او چکه‌چکه… کلمه‌ای مثل دریا که خیس می‌کند همه و می‌گذرد تا کسی نفهمد تمام این دست ‌و ‌پا زدن‌ها …

افتاده‌ام روی لم با دیکتاتور‌ترین آغوش دنیا و در من که دست‌هام دمکرات کشیده حرف‌ها زده مرا برده از من با آن یکی را هم یکی در این خط‌ها که داری به برده‌ها می‌زنی هر روز پاهات را برداشته قدم …

در تلویزیون شما حتی نمی‌توانید به چیز متفاوتی فکر کنید؛ دشمن این است. ‍‍ژان لوک گدار آگوستین قدیس (که سده‌ها پس از ارسطو می‌زیست) در کتاب اعتراف‌ها نوشته بود: تا وقتی کسی از من نپرسیده باشد که زمان چیست، گمان …

«آب همان‌قدر که می‌‌بخشد، شبیه مرگ است» تاوان بی‌گناهی ماست آتش نه اثبات آن و آنچه دارد هنوز می‌سوزد اسب سیاه سیاوش است که به اندازه کافی به اندازه بود آتش چون سوال کوتاهی‌ که از روی آن نمی‌توان پر …

‍ «سطر قبلی» کسی که در سطرهام پىِ نبود می‌گشت برگشت و موهاش را به باد داد تا بگردم پی چیزی که نیست برگشتم کسی اما نبود جز من نبودم و در موهام… در من همیشه چیزی هست که چیزی …

«بدن» مثل یک رود که از کجا ریخته بر ادامه غم شده‌ام در غرق و تخت‌خوابم که آخرین سنگر است دیگر خواب نمی‌بیند مگر بیدار… با دست‌هام که مثل چرخ‌و‌فلک بالا می‌روند برای پایین دست بدهم با کی؟ با چی؟ …

این چمدان لعنتی کوچک‌تر از آن است که تمام خاطره‌ها در آن گنجانده شود کوچک‌تر از آن که تمام زیبایی‌ات را به خاطر سپرده باشم در این اتاق کوچک دردها بزرگ به نظر می‌رسند مردها کودک مرزها کوچک بی‌شک تردید …