درباره آنتی مانتال

در روزگار اینترنت پرسرعت و تنوع رسانه‌های چپ و راست، خیلی‌ها دنبال اخبار فوری و به خیال خودشان اطلاعات ناب هستند، پای برنامه‌های تحلیلی می‌نشینند و آن‌چه در اتاق‌های فکر برایشان تدارک دیده شده، نشخوار می‌کنند‌. در نتیجه هر آنچه خورده‌اند، بی هیچ جذبی پس می‌دهند. طبق آمار سازمان جهانی بهداشت(WHO) سالانه ۶ میلیون نفر بر اثر آلودگی هوا و عوارضش می‌میرند، در حالی‌که تلفات حملات تروریستی سال ۲۰۱۶ در تمام کشورها حدود ۱۴ هزار نفر بوده! حال اخبار مربوط به کدام تهدید در صدر قرار دارد!؟ کدام کاندید ریاست جمهوری با تکیه بر شعارهای محیط‌زیستی می‌تواند پیروز شود؟ اینجاست که سانتی‌مانتالیسم وارد میدان می‌شود و از احساسات مردم سوءاستفاده می‌کند و به جایی می‌بردشان که می‌خواهد. ذهن افراد امروزی از لحاظ آمار و داده‌ها نسبت به همنوعانشان در ۵۰ سال پیش شاید بسیار پرتر و غنی‌تر باشد، اما کو تحلیل!؟ آن‌ها فکر کردن را به فرادستان‌شان سپرده‌اند و جایی که باید از اتفاقات و رخدادهای سیاسی کک‌شان بگزد و نیرو و انرژی‌شان را صرف ایجاد تحولات ساختاری کنند، خیلی سانتی‌مانتال هشتگ می‌زنند و اینگونه در فضای دوبعدی اینترنت انقلاب می‌کنند! سانتی‌مانتالسیم سال‌هاست در تمام جنبه‌ها و زمینه‌ها رخنه کرده و در ارتباط نزدیک با کیچیسم، معناها را تغییر داده است. همه‌چیز سطحی و دم‌دستی شده و خبری از عمق نیست، گویی تمام زندگی به صورت تلِّ بی‌پایانی از نمایش‌هاست، پس هی خودت را بنما، لایک بگیر، تأیید شو و بر امواج احساسات‌گرایی سواری کن. در این بین ادبیات ایران نیز از عنایات سانتی‌مانتالیسم دور نمانده، طوری که کتاب‌های فاقد ارزش هنری به چاپ‌های دورقمی می‌رسند. نویسنده‌های دوزاری میدان‌دار شده و تمام جلسات و انجمن‌ها را قرق خودشان کرده‌اند. بدین ترتیب تریبون‌ها در دست میان‌مایه‌ها و سطحی‌نویسان است و مجالی برای آوانگاردها نیست. حال عده‌ای جوان بر آن شدند تا خلاف موج بروند و علیه گفتمان مسلط بشورند. وب‌سایت آنتی مانتال، شروع تلاشی‌ست برای آن‌ها که می‌خواهند نو بنویسند و گندآب ادبیات فارسی را تکانی دهند، بدون آن‌که دنبال تأیید عوام باشند. نویسنده و شاعر ایرانی هنوز نمی‌داند چطور ابژه‌های مدرن را وارد اثر کند. او هنوز نفهمیده زمانه عوض شده و خواننده‌ی تیزهوش دیگر با خواندن هرچیز ارضا نمی‌شود. البته نباید از زبانِ قدرت و گفتمان مسلط نیز غافل شد، جائی‌که باید هنرت در خدمت ایدئولوژی و بسط یک تفکر خاص باشد. بنابراین نوهنرمندان ضد سانتی‌مانتالیسم هستند و در پی آنند که نه برای نمایشِ پایان جهان، بلکه به قصد پایان جهانِ نمایش کار کنند.